Childhood Memories

Mase kecik-kecik dulu bile hujan turun je saye cepat-cepat berlari ke depan pintu kaca (Sliding Door) sebab saye suke tengok bentuk hujan yang turun mencecah tanah. Bentuknye cantek sangat! Macam duit syiling doposen, takpon lime posen yang dipusing-pusingkan.

Bile dah makin besar saye rase kurang masa untuk melihat dan meneliti keindahan hujan dan air hujan yang jatuh ke lantai.

Mase kecik-kecik dulu saye lebih rapat dengan Ijat sebab Ijat je la yang sudi main dengan saye sebab time tu Ana Man Atin sume dah grow older so dorang lebih suke main mainan yang lebih extreme yang tak sesuai untuk saye join pade mase itu.

Bile dah makin besar saye dah makin rapat dengan semua orang dah termasuk Ana Man dan juge Atin.

Mase kecik-kecik dulu saye menangis melalak bile tak dapat ikut Ana ke Atin pergi keluar dengan kawan dorang sebab saye rase tersisih je duduk kat rumah sorang-sorang takde kawan.

Bile dah makin besar saye sendiri dah makin malas betul nak keluar rumah walaupun Ana dan Atin ajak pergi mane-mane.

Mase kecik-kecik saye rase tak best je bile ade orang yang sebaye saye ejek saye rambut megi. Rase macam downn je. Sampai saye suruh mak saye beli sunsilk sebab tertipu dengan eklan sunsilk yang boleh lurus rambut tu.

Bile dah makin besar saye dah makin tak kisah dan rase bersyukur sebab dikurniakan rambut megi yang sebegini. Original gituuu. hehe

Mase kecik-kecik dulu saye selalu tak sengaje terjatuhkan sudu ataupun garfu ketika makan di mane-mane restoran. Saye takot kene marah jadi cepat-cepat saye amik sudu yang jatuh tu tapi saye tetap kena marah sebab mak kate sudu tu kotor.

Bile dah makin besar tangan saye pon dah makin kuat untuk memegang garfu sampai dah tak pernah pon jatuhkan sudu ataupun garfu kat mane-mane.

Mase kecik-kecik dulu saye ni lasak orangnye sebab saye rapat dengan Ijat dan jiran-jiran mase tu banyak yang lelaki je yang sebaye saye. Jadi selalu kalau main game mesti main perang-perang, gasing, layang-layang, kejar-kejar, lumba lari, lecak, bakar-bakar dan semua la game yang ganas-ganas.

Bile dah makin besar saye dah makin jarang pulak bergaul dengan lelaki walaupun dengan jiran yang selalu main same-same mase kecik-kecik dulu. hehe

Mase kecik-kecik dulu saye selalu menangis bile tak dapat bende yang saye nak terutamenye permainan budak-budak. Yang paling saye suke mase kecik dulu adelah cermin mate mikey mouse tu. Yang boleh bukak tutup tu.

Bile dah makin besar saye dah tak menangis dah bile tak dapat bende yang saye nak sebab saye pon jarang nakkan sesuatu yang membazir macam mase saye kanak-kanak dulu.

Mase kecik-kecik dulu saye suke melukis dan mewarna. Sampai penuh satu dinding rumah ni kene conteng oleh saye dan juge adik-beradik yang lain. Bile awal tahun je mesti setiap sorang nak suruh mak abah beli pensel warna luna yang paling besar tu sorang satu pulak tu.

Bile dah makin besar saye dah jarang mewarna. Melukis tu ade la jugak kadang-kadang. Pensil warne pun susah saye nak carik kat dalam rumah ni.


Mase kecik-kecik dulu saye rapat dengan bibik saye yang dipanggil Mak Limah ataupun Mbak Limah. Bile nangis je mesti saye panggil mak limah. Mungkin kerane Mak Limah yang menjage saye mase tu sebab mak abah sibuk bekerja.

Bile dah makin besar Mbak Limah pon dah balik kampung halamannye dan saye juge dah sangat rapat dengan mak dan abah.

Mase kecik-kecik dulu saye selalu terjatuh dan benjol kat dahi sebab terlanggar dinding. Tak pun sebab kusyuk berlari tapi mate tak tengok depan sampai terlanggar lepastu menangis-nangis sebab ade benjol kat dahi.

Bile dah makin besar dah takde jalan tengok tempat lain. Fokus kat depan je selalu. Benjol pon dah lame tak nampak kat dahi ni ha.

Mase kecik-kecik dulu saye tak reti senyum kat depan kamera. Tak berape ramah dengan orang baru dan muke saye memang agak sombong sebab saye memang tak suke senyum. Kire saye ni memang sangat tak mudah mesra dengan strangers.

Bile dah makin besar saye dah makin friendly dan senang nak berkawan dengan sesiape sahaja. Selalu sangat senyum dan gelak. Banyak cakap lak tu.

Mase kecik-kecik dulu saye tak ramai kawan perempuan sebab kejiranan saye ramai lelaki. (dah cakap dah tadi) Tapi saye kawan je dengan dorang sebab mase kecik tak rase pape kalau nak kawan dengan sesape pon.

Bile dah makin besar saye lagi ramai kawan perempuan. Laki pon ramai jugak tapi tak berape nak rapat kot. ngehngehngeh.

Mase kecik-kecik dulu saye rase gembire sangat bile kitorang kene pindah pergi Sabah sebab dapat naik kapal terbang, dapat kawan baru, persekitaran baru, semuanya baru-baru belaka lah!

Bile dah makin besar saye makin tak suke berpindah. Saye akan rase sedih setiap kali berlakunye perpisahan. Sebab tu bile mak abah ajak pindah Selayang (sebab opis mereka kat Selayang) saye lah orang yang paling membantah.

Mase kecik-kecik dulu terlalu banyak kenangan yang sampai sekarang saye tak boleh nak lupe. Sayang nak lupekan. TAKNAK pon lupekan sebab kenangan mase kecik-kecik tu lah kenangan yang paling mahal dan PALING susah kite nak lupe sebab time tu lah kite mule-mule nak kenal dunia.

Bile dah makin besar kite dah makin sibuk menguruskan hal mase depan kite. Takde mase untuk bermain lagi macam mase kecik-kecik dulu. RINDUNYE! Tapi bersyukurlah sebab at least kite dapat jugak rase zaman kanak-kanak yang tak boleh nak diulang lagi dah.

Same jugak macam sekarang ni kan. Mase memang tak boleh nak diulangi lagi. Mesin mase dalam laci Nobita macam dalam cite Doremon tu pon memang tak wujud. Jadi, janganlah kite sia-siakan mase yang ade. Buka mata, buka minda, gunakan pancaindera sebaiknya untuk melihat dunia. Ececeh :P

Ahh rindunye la pulak bile ingat balik zaman dulu-dulu. Sekarang dah nak masuk 17tahun. Kejap sangat mase berlalu. Ishk, sedihnye. Tapi nak wat camne..haha. Korang pon sure banyak kenangan mase kecik yang tak boleh nak dilupe kan kan?

Sebab bagi saye, kenangan mase kecik-kecik tu lah kenangan yang paling indah yang tak dapat saye lupekan sampai bile-bile. Ngehngeh :)

SEKIAN, 6.42pm